Archiwum miesiąca: sierpień 2016

„Ale jak to? Tak bez niej, na amen i w ogóle? Ale co teraz będzie, tosz to rozrywka spadnie i w ogóle wszystko inne też. No i czy zastąpić ją? Ale czy się da? Takie wariactwa w końcu raczej trafiają … Czytaj dalej →

„Nie było jej. Sprawdzili wszędzie. Wieczorem jak zwykle położyli ją do łóżka, otoczyli książkami, by miała co jeść, obrzucili misiami i jeszcze dodali trochę krzemieni, jako przyprawę, no wiecie, a jednak… gdy przyszli rano, nie było jej!!! Wcale a wcale. … Czytaj dalej →

„Niewielka, całkiem kamienna. Może i mała, może i dziwnie zmienna? No wiecie, ot ściany i okna, wielkie drzwi… choć może wrota bardziej, do tego poddasze i dach. A przed karczmą oczywiście studnia, brukowane poletko, no i… no i tutaj kurcze … Czytaj dalej →

„Autobusowy, Woodstock, pociągowy… właściwie, to jakie są jeszcze przystanki i dlaczego nie ma takiego Przystanka Wyspy? No wiecie, takiego czegoś, co sprawia, że wszystko przystaje. Że nagle wycisza się, że nagle nic nie trzeba, że można tylko oddychać i nikt … Czytaj dalej →

„… oj nie. Ale przecież nie jedna! Było ich wiele, ale większość gdzieś się pochowała, umknęła z pamięci, zleciła szybkie siebie zapomnienie. Odmówiła pozostawania żwawą i żywotną. Zaakcentowaną w sztuce wszelkich piszących i malujących. Bo przecież… to ino kamień. Wszyscy … Czytaj dalej →

„Na pamiątkę tego wydarzenia w Lesie Gustafffa stał kamień. Głaz niesamowity. Ale nie jakiś obelisk, raczej niczym przytulona do zbocza wąwozu żeńska cielesność… skamieniała. Na pamiątkę właśnie tamtego dnia, gdy Ona wróciła. Bo miała dość. Serio… nawet wrodzone, wkurwiające normalnych … Czytaj dalej →

„Zasysała ją, ale nie tak… Powoli, ale ciągle. Widzicie, poczuła znajomą, zakochaną w niebieskościach duszę i zwyczajnie postanowiła, że pociągnie do końca… Że nie popuści. Że jakoś tak, no da radę. Nie ma się co dziwić. Jak znajdujesz coś, co … Czytaj dalej →

„Serio? No oczywiście, że kilka razy o tym myślała, że pewne rzeczy ją do tego skłaniały, że one dziwnie się błąkające jednoślady, że te dziwnie kałuże, te siodełka, pedały, one zdobione koszyczki pasujące do murków… że wszystko to jest jakoś … Czytaj dalej →

„Znowu się zaczęło. I wiecie co, fajnie, że się znowu zaczęło. Że jakoś przestało stać wszystko, jakoś tak się zaczęło ruszać, dziwnie tańcować, dziwnie szaleć. Znowu te najlżejsze z doniczek latają, toczą się po trawie, roszą z siebie ziemię… Znowu … Czytaj dalej →

„… no od środka. Serio, ludzie jakoś niczego nie zaczynają już od początku. Zwykle od dupy strony, niektórzy odrobinę mądrzejsi od środka, ale od początku, to nie. Za nic na świecie. Jakby początek nie miał już sensu i znaczenia, jakby … Czytaj dalej →