Archiwum miesiąca: styczeń 2014

„Dłoń pomocna, znaczy jak jej się chciało, bo trudno Wiedźmę Wronę, nawet jak myśli się tylko o jej częściach i to tych całkiem mało zapasowych… no zmuszać je i ją do czegokolwiek. Bynajmniej dłoń, zresztą ta druga też – ot … Czytaj dalej →

„Zawsze tak było, a jednak miała ową ckliwą, słodką, mataczącą jej pod zwianą z karku na czółko grzywką myśli… że nie, że się uda, że po prostu tak będzie i już, chociaż tym razem. Bo ona tak chce, bo może … Czytaj dalej →

„Zimno opadło Wyspę nagle. Dotychczasowa nadprogramowa wiosenność nagle zwinęła manatki, spakowała tylko co najpotrzebniejsze, zapomniała o szczoteczce do zębów, złapała pierwszy Prom Doniewiadomokądowa, no i się chyba technicznie wyniosła, pozostawiając za sobą rozwinięte pączki na gałązkach, kwiatki, które z niewiadomo … Czytaj dalej →

„Przysiadła na piecu. Wiedźmy z Pieca jej pozwoliły, a nawet podały naładowaną czymś, w co Pan Tealight nie zamierzał wnikać, fajkę. Zaśmierdziało, gdy owo nadzienie we wrzosowym cybuchu się rozgrzało, a potem nadeszła ciężka, dymna i dusząca słodycz lukrecji i … Czytaj dalej →

„Chodziła ulicami i je upuszczała. Gubiła je świadomie bardziej, lub mniej, niespójnie dziwnie, lub w porządku paranoicznym. A one upadają, stukają o narzucone im powierzchni, przez chwilę unoszą się zadziwione, odbite… … Pomysły. Jej ciało produkuje je jak najęte, jakby … Czytaj dalej →

„Był malutki, ale fikuśny. Tutaj balustradki, kamienne, rzeźbione, tam znowu pochyły dach, z jednej strony obrośnięte ściany bluszczem, niczym mackami nader zazdrosnej o wdzięki swego kochanka kochanki, a tutaj, do strony skalnego odgrodu… goły taki już on dziwnie. Przytulony do … Czytaj dalej →

„Wiara, to rzecz własna i święta, i od niej wara, zwykli mawiać. A potem najczęściej dorzucali coś prostego. Coś niezbyt wypukłego, a już na pewno nie szpiczastego. Jakieś słowo, w którym zawierało się toczenie i wszelka moc przesadnej, mlecznej i … Czytaj dalej →

“Nazbyt przedwczesnym, raptownym wytrysku omamem, byłoby… no nazwanie wybudzenia owej krępej osobowości, tylko zwyczajnym. I choć jakże wielu zdaje się próbować doszukać w jej ruchliwości owego znanego, bezpiecznie im znajomego czegoś, motania, mycia, szemrania i szurania, jęków i kwęków, to … Czytaj dalej →

„Nikt nie podejrzewał, gdy pojawił się pierwszy z nich, że będzie więcej, że zajmą tyle miejsca, że będą takie ważne w życiu Wiedźmy Wrony. Nikt nawet nie myślał o nich jako o zagrożeniu. Zresztą, przecież są takie malutkie, milutkie, mięciutkie … Czytaj dalej →

„Woda spadała z hukiem zmiennym, kapryśnym, zależnym od opadów, topniejących śniegów, wszelkich lodowatości, aniołków bezczelnie sikających z przepływających nad drzewami obłoczków i innych latających, tudzież skaczących, pełzających, czy co tam robiących… no blisko bywających organizów i osobistości. A jednak była … Czytaj dalej →