Miesięczne archiwum: Wrzesień 2015

„Usłyszała go stojąc na wrzosowo-różanych skałach. Na wypukłościach się chwiejąc, szarości swym cieniem skrywając. Usłyszała wtedy, zmagając się z wiatrem atypowym, podwiewającym to z dołu, to z boczku, włażącym między członki… głos usłyszała dochodzący ze skołtunionych krzaczków, wyraziście się ku … Czytaj dalej →

„Nie żeby się chociaż przebudziła, aczkolwiek oczywiście, że była go świadoma. Jak zawsze mieszał jej w życiu. Upierdliwy mąciciel, zwolennik cykliczności. Pewno, że ono walił jej jak zwykle prosto w gałki przykryte drżącymi powiekami, pewno, że był upierdliwy i ogólnie … Czytaj dalej →

„Stoi przy drodze, czy raczej kurcze dróżce? No jest takie coś, lekko wyjeżdżone, brunatno-czarniawe, środkiem z grzyweczką, po bokach mało równe ślady opon, które naniosły tutaj jakieś drobiny z wielkiej zagranicy… więc raczej dróżka, może i deptak, czy coś? Prowadzi … Czytaj dalej →

„Obudziła się w domu, a może nie, raczej w zamczysku jakimś, aczkolwiek z bielonymi ścianami, miejscami nawet malowanymi, tapetowanymi, sztukowanymi boazerią, a nawet… rzezanymi dłutkiem. Zagubiła się w nim od razu. Zresztą, nietrudno się zagubić, gdy codzienność nie wygenerowała ni … Czytaj dalej →

„To chyba chodziło o ogień, a może tylko o zapach? Wiecie, o owo zaskakujące, lekko dymne westchnienie prawie szklanych kamyczków z wapienną skórką… a może jednak nie o to chodziło? Może tylko o kryształki w maleńkich jaskiniach, zatopione w szaro-stalowej … Czytaj dalej →

„Przebudziły się nagle. Może i zanęcone chłodnymi falami morskości, może i lekko przewiane, może li tylko stęsknione za bólem, może… Zadudniły najpierw lekko, a potem od razu przeszły do ataku. Na wnętrze, na zewnętrze, upychając w środku trzy stada słoni … Czytaj dalej →

„Fale i fale i fale… widzicie, gdy nie ma Turyścizny, to wiedźmy szaleją. A dokładnie ta jedna, bo jak ona szaleje, to nawet innym wiedźmom liczka bledną! Taka potrafi być wyrafinowana, dlatego, gdy nagle ściągnęła z siebie wszystko, a to … Czytaj dalej →

„Wynurzył się z wód niebieskich i kobaltowych, wzburzonych i przyciężkich… tak po prostu na oczach skulonej, miotanej wiatrem i drobniutkim piaskiem szorowanej Wiedźmy Wrony Pożartej, wylazł w całej swej okazałości. Na jej obydwu oczach, znaczy tkwiących wciąż w tej samej … Czytaj dalej →

„Jedna piłka, dwie drużyny… bez siatki, macek, koszyków i pałek. Ot zwyczajność, a jednocześnie groza i zło, strach, przerażenie i wszelaka niemoc ściągająca i depilująca twoje zmysły w momencie, gdy piłka leci właśnie na ciebie. Ale wiecie, jakoś trzeba było … Czytaj dalej →

„Piasek i piasek i wszędzie tylko piasek. I trawy i wrzosy i chudy, niebrodny biały facet w rajtuzach, który stał tam, górując nad tym wszystkim, oraz przedzierająca się przez owo wszystko Wiedźma Wrona Pożarta. Zwyczajność na Wyspie, no wiecie. Spacer, … Czytaj dalej →