Miesięczne archiwum: Marzec 2017

„Pan Kokorycz napierdalał się z Panem Krokusem… na ostro. Właściwie nikt by tego nie zauważył, gdyby nie ona… jak zwykle wszystko zepsuła. A mogło być tak ślicznie. A mogło być spokojnie, bo czasem przecież łatwiej nie patrzeć i zwyczajnie pójść … Czytaj dalej →

„Zdechła, padnięta i kompletnie bleeee… Naprawdę tak się czuła. Bolało ją wszystko. To, co miała w tym świecie, oraz to, co przechowywała w innych wymiarach. Zwyczajnie, jakoś tak, nagle. Pojawiło się z chorobowo zdechniętym Chowańcem i nie chciało odpuścić. Męczyło … Czytaj dalej →

„Ostatnio, gdy go mierzyli, to miał ponad 2,3o cm. A przecież zwyczajowo kompleksy rosły, no wiecie, od onego zapisanego w każdym ziarenka, tylko do średniej krajowej wzrostu człowieczego. Ale nie ten. Nie no. Pewno… skurczybyk musiał się wyróżnić!!! Kompleks Wiedźmy … Czytaj dalej →

„Stała w drzwiach sypialni, gdy te główne chatkowe się otworzyły, drzwi znaczy… Stała tak, wiecie w onym ledwo wybudzonym półnegliżu, ale z portkami w ramionach. Gotowa na dzień, a może i noc? Zaspana, ale też i dziwnie zmęczona. Z tyłu … Czytaj dalej →

„Na omszałej ławeczce, na skraju lasu i pola, z widokiem na morskość… siedzi Podglądacz. Siedzi i patrzy. Ma nawet i lornetkę i statywek i patrzy, i nikt mu nie przeszkadza, bo to przecież starszy pan z brodą długą i siwą, … Czytaj dalej →

„Była śliczna. Wiecie, w ten eteryczny sposób, ze szklistą skórą, porcelanowymi policzkami, blond włosami, długimi w loczki, długie rzęsy, ciemne oczy, prosty, śliczny nos i pełne usta, zgrabny podbródek, szczupła, ale kobieca sylwetka… wszystkie formy żeńskie i kilka męskich, znienawidziło … Czytaj dalej →

„Ostatnio Wiedźma Wrona Pożarta najchętniej nie wychodziła z domu, a jak już to w durnym amoku, z kapturem na oczach, słuchawkami w uszach i wszelaką niechęcią do wzystkiego ludziego, co żywie. Dorobiła się koszmarnych otarć od nowych, zbyt nowych butów … Czytaj dalej →

„Trzydrzwiowa. Drewniana. W połowie wycięta z pnia, a w połowie grube dechy. Wieszaki w niej i półeczki. Patyczek z wieszaczkami małymi, dużymi, emaliowanymi, kolorowymi i drewnianymi. Metalowymi giętymi w zwierzątka i autka i misiaczki i oczywiście kwiatuszki. Półeczki za to … Czytaj dalej →

„Nie dało się zaprzeczyć, że Wydźwięk miała Wdzięk. Ale i Wdzięk miał swoją Wydźwięk. Wiecie… no każdy jakoś znajduje w końcu swoje dopełnienie, a oni dwoje… malutkie ludzki, takie 30 centymetrów maksymalnie, ona trochę niższa, ale z dłuższymi włoskami, jasnymi … Czytaj dalej →

„Problem nie polegał na zwykłej, ludzkiej śmierci, oj nie. Może i na Wyspie istniały byty Pradawne, a i ludzie nie żyli tam aż tak krótko, ale jednak, ona… Widzicie, ona była od czegoś całkiem innego, kompletnie i dokładnie, a przez … Czytaj dalej →