Archiwum miesiąca: luty 2020

„A co… Bez urazy, myśleliście, że one te loczki tak sobie same kręcą? Że w lokówkach śpią jak wasze babcie i prababcie? He? Że jakoś dar mają. Tak się układać sferycznie? Tak sprężynkowo nawet czasem. Zawsze idealnie, zawsze wszelako układnie … Czytaj dalej →

„I znowu nadszedł… Armagedon. Jakby kurna seryjnie miał jakiś rozkaz, a może raczej korpo jakieś mu wypisało kontrakcik na maltretowanie Wyspy… I seryjnie musieli mu wiele płacić, no naprawdę. Na pewno za oną dywersywność i wszelaką dywersyfikację, zmienność pokrętną i … Czytaj dalej →

„Jej, no komu się nie zdarza, no? Wiadomo, tym bardziej w czasach dzisiejszych, gdy wsio z Chin właściwie. LOL Wsio jakieś takie przemielone, dziwnie pachnące, jakieś pokrętnie obce, chociaż przecież wygląda jak to, co w dzieciństwie było jadalne. Ale teraz… … Czytaj dalej →

„Bo była tylko jedna. No ta bułeczka z rodzynkami i chociaż Wiedźma Wrona Pożarta nie była nią kompletnie zainteresowana, to cała reszta jak najbardziej była. Nawet on sam, ON, który winien przecież być wzorem, czy coś takowego… Pan Tealight zaczął … Czytaj dalej →

„Widzicie… Bo, nie oszukujmy się, ale te… wiecie, promowane przez media mało były wygodne, Na czaszkach wrogów też tak mało wygodnie, chyba żeby je przemielić, jakoś przekształcić, może zrobić z nich gąbkę jakąś? Może wtedy by się udało. Może wtedy … Czytaj dalej →

„Potrzebowali jej. Poszukiwali jej. Nawet plakaciki machnęli… naprawdę. Żeby nie było, w pełni ekologiczne i znikające po tygodniu, a potem pojawiające się znowu. Wiecie, czerpany papier z traw wszelakich i stokrotek całorocznych, bo wiadomo, że tutaj one to zawsze są, … Czytaj dalej →

„Zwyczajny. Koniec Pieśni. Nawet z przytupem. Nawet z wydźwiękiem, onym brzęczeniem, które pozostaje w uszach na zawsze. I z tą nutą ostatnią, zawieszoną w powietrzu, która chciałaby zwiastować jakąś kontynuację, jakieś brzmienie chętne trwać i przekształcać się w kolejne brmienia … Czytaj dalej →

„Była tak wielka, że kurcze… na szczęście umiała się zmniejszać, więc kieszonkowo też się dawało… ale jednak od czasu do czasu po prostu musiała być sobą. Wielką, ogromną, gigantyczną. Zatrzymującą dopływ powietrza, światła i pierun wie jeszcze czego, ale wiecie, … Czytaj dalej →

„Się okazało… Wiecie, bo to tak jest, jak się kupuje te doniczkowe rośliny, no zawsze może się ktoś przyczepić. Zawsze!!! Ziemia w końcu pierun wie skąd, plastikowy pojemniczek, mówią, że niby jedna cebulka, że hiacynt, a potem się okazuje, że … Czytaj dalej →

„I to z Księżyca. Podobno nie tego, ale tego trzeciego… no co, nie wiedzieliście, że jest ich więcej, czy co? No przecież mówię o Księżycach, nie Czarodziejkach, tych to wiecie na pewno, iż jest cała masa. Cała!!! I to w … Czytaj dalej →