Archiwum miesiąca: lipiec 2015

„Pan Tealight to myślał przez całe swoje życie, że nigdy nie uderzy kobiety. Nawet takiej wiecie wielkiej i z wąsem i z petem w gębie, co stoi mu na drodze do toalety i wymachując tłustymi, zbrojnymi w czerwone pazury łapami, … Czytaj dalej →

„Jak myśleli, tak się stało. Wakacje Chowańca były, były, były, przeszły no i wiadomo… się skończyły. Jak zwykle przepowiednia Wiedźmy Wrony Pożartej się sprawdziła i byli w robocie. Ale widać te typy tak mają. Z drugiej strony jedli przecież lody, … Czytaj dalej →

„Taaaak… Od dawna tak nie wiało. Tak, że wszystko i wszyscy się kłaniali, nagle będąc w poczuciu przytłaczającej ich boskiej, tudzież może i diabelskiej, miłości. Ciężkiej, dziwnie przygniatającej. Owego pociągu nagłego do lizania gleby, by tylko wyznać wszystkie grzechy, by … Czytaj dalej →

„Właściwie, gdyby to była zima, śnieżna jak owa pamiętliwa 2010, byłoby pewno łatwiej. No i Wiedźma Wrona Pożarta, która była znowu w owym dziwnym stanie, w którym łapała cienie, utwierdzała je w przekonaniu, że są ludźmi, bardziej żywymi bytami niż … Czytaj dalej →

„Jest wiele takich powiedzień… niby, że w życiu, to żadna robota nie śmierdzi, albo i ten, co ostatki, to wiecie… piękny, gładki, a i z wypróżnieniami problemów nie ma. No i to coś jeszcze, że co masz zrobić jutro zrób … Czytaj dalej →

„Przy tych wszelako rozdzianych ludziach plaża zdawał się być aż nadmiernie ubrana. Purytańska nawet, bardziej niż skromna, wszelako nawet burka… Tutaj miała głazy, wyczyszczone, wyszlifowane, ogólnie mówiąc, zwracające na siebie uwagę ową śliskością. Może i były w tym dla kogoś … Czytaj dalej →

„Może i był Przedwiecznym, może i zaskakiwał niektórych swoją szaro-stalową włochatą, wełnianą aparycją, brakiem rysów twarzy i nie tylko, oczu brakiem, uszu brakiem… ogólnym brakiem w odzieniu, ale co by tam miał zakrywać… Pan Tealight. Może i był tym wszystkim, … Czytaj dalej →

„To było jak tortura tortur największych. Albo wymyślny przyrząd, który naprawdę z jednej strony sprawia, że czujesz się dobrze, gdy o nim myślisz go pragniesz, bo niby nowe i wszelako różne możliwości, coś nawet może i nowego… a potem to … Czytaj dalej →

„Niby nie ma ścieżki, ale wszyscy wiedzą, niby nie ma trasy, ale koce już leżą. Niby serio nawet, ona sama nieświadoma… ale wiecie Wyspa już gotowa, kawę w termosie też trzyma. Są ciastka i kruszonki, są cukierki i muza, kanapki … Czytaj dalej →

„Miała ten kompleks wielki i włochaty, zbrojny w przemiany i wszelakie naszywane łatki. W cery robione bardzo dygoczącą, niewprawną dłonią i zawsze nie tą nitką, która winna była łatać dziury. Ogromny był ten kompleks i pulsujący. Wiecznie żywy, a jednak… … Czytaj dalej →