Archiwum miesiąca: maj 2013

„Czasem Wiedźma Wrona Pożarta się bała. Nie było w tym ważkich, definiowalnych powodów, ani znaczeń, był tylko jakiś ulotny posmak nieświadomego, niemożliwego, uderzyć w cokolwiek innego, najczystszego, skondensowanego Strachu. Oblepiał ją. Romantycznie tulił jej dłonie, przyciskał się do policzków, muskał … Czytaj dalej →

„Nikt nie miał złudzeń, że definiowanie owego wydarzenia, do którego się wszyscy paranoicznie tak dziś szykowali, można było uznać za coroczne. Zbyt często zwierzyna znikała, uciekała, nawiewawała i ogólnie odmawiała wszelakiej współpracy. Nie chciała, zapierała się wszelkimi odnóżami, wykształcała rogi, … Czytaj dalej →

„Zbudził się majowym rankiem w swej ogromnej, kniejnej przytulnej gawrze, plażowej wiązance wszelakich śmieci, Pan Havgus. Zbudził się nagle z głębokiego, dziwnie falującego snu i poczuł, że czegoś się mu chce, czegoś brakuje, czegoś mu się tak natrętnie pragnie. Ulotnego … Czytaj dalej →

„W Białym Domostwie, w popołudniowej porze, obmywanym koślawym słońcem, lekko zmierzającym ku swojemu zachodowi… wrzał nowy Stary Samowar. Właściwie wrzał dla samego wrzenia, bo gość i tak wolał herbatę paloną sypaną, a Pan Tealight ostatnio tylko torebki. Nikt się niczemu … Czytaj dalej →

„Nadszedł czas, gdy na wąskich ścieżynkach Wyspy uzurpują sobie władzę despotyczną, krwawą i dyskryminującą innych, one… Rowery. Zwyczajowo dwukołowe, dwupedałowe, uzbrojone w saczki i torby, oraz napędzającego je, pocącego się, sapiącego, woniejącego, wrzaskliwego człowieka – tańszy jednak niż benzyna, choć … Czytaj dalej →

„Wiedżma Wrona Pożarta nie lubiła wychodzić poza… nawet wszelakie macanie, muskanie i czochranie Wyspy, starała się uskuteczniać z ukrycia, z bezpiecznej strefy, najwyżej czasem błąkając się pod wpływem i w pełni istotności swej niepoczytalności w mniej więcej wyznaczonych okolicach… Ale … Czytaj dalej →

„Świat rozsmakował się w tym, co niegdyś uznawał za potworność, straszność, nawet obrzydliwość. Buty jak protezy, zęby nadnaturalnie białe i równe, zmarszczki zaprasowane na kantach twarzoczaszki, wiek nieokreślany, ciała wszystkie takie same, bez zróżnicowania, no i te ciuchy, w których … Czytaj dalej →

„Niewielu wiedziało, że nawet w książkach, w czymś co w końcu Wiedźmę Wronę stworzyło, co nią poruszało, co było tak bardzo znajome, co w niej biło i często… nadmiernie przyzywając psychotropy, do niej szeptało… Coś, czemu odpowiadała, co w sobie … Czytaj dalej →

„Bo to wiosna, więc wiecie chucie rozbuchane… słońce daje z siebie wszystko, ale wciąż coś tam lekko studzi wietrznie, można więc iść na całość. Nie obawiając się spalenia w żądzach i pragnieniach, marzeniach o wielkości wszelakiej. I w końcu, w … Czytaj dalej →

„Wchodzisz w człowieka i masz tam Prawdę i Kłamstwo. Znaczy nie tyle wchodzisz łatwo, przez dostępne otwory, trochę to takie mało wyskokowe… ale raczej jak za dawnych czasów plądrujesz swoim wejściem smoka tę piramidę wody i kości, tłuszczów i tajemnic. … Czytaj dalej →