Archiwum miesiąca: lipiec 2014

„Trzeba było przyznać, że wyglądała dokładnie jak jeden z indiańskich wojowników. Z tych czasów, gdy jeszcze można było użyć słowa „indiański”, gdy serio się walczyło i wiedziało o co, a nie ino załączało odpowiednią aplikację i dokonywało łupieżczych starań, starć … Czytaj dalej →

„Wiedźma Wrona Pożarta miała to do siebie, że się nie nudziła. Czasem coś się jej chciało i nie wiedziała o co chodzi, czasem coś za nią się ciągło ciągle i ją męczyło, i starała się na to nie nadepnąć, a … Czytaj dalej →

„Na białym klopiku, w całkiem dziwnej pozycji, radośnie machając nie siegającymi posadzki stopami w powietrzu i gwiżdżąc, oraz jęcząc coś pod nosem i między uszami, gdzie oczywiście kryło się aż nazbyt wiele myśli, obrazów i szaleństwa… Wiedźma Wrona Pożarta Przez … Czytaj dalej →

„Wybrali się na spacer. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, bo w końcu właściwie Wiedźma Wrona Pożarta nie ruszała się z domu sama… i chociaż było to towarzystwo wyraziście i czasem boleśnie jej narzucone, to jednak… tym razem raczej NIE … Czytaj dalej →

„Dzieci… Problem z nimi taki, że zrobienie ich to nie problem. Tak serio, to cała robota zaczyna się potem. Jak już wylezą z damskiego człowieka – mimo całej równości faceci wciąż jeszcze nie doszli do tego, jak sobie je tm … Czytaj dalej →

„Przebierając raźnie, aczkolwiek jak zwykle kiepsko do, wtłaczanego w dziwne w swej pojemności uszki, rytmu… widzicie, Wiedźma Wrona Pożarta miała coś z tym rytmem. No nie łapała go cieleśnie. Fałszowała. Zero umiejętności bębniarza, zero perkusyjnego wydźwięku, ale wrzeszczeć mogła… melodyjnie … Czytaj dalej →

„Leciała. Ciepłe powietrze sprawiało, że szybowała, nie męczyła skrzydeł, leniwie, zalotnie, bez namysłu, zamiaru i mapy, przestróg i kar… po prostu leciała, unosiła się spokojnie, bez planu i przeznaczenia. Ot zwyczajnie oczekując jakiejś wyżerki, a może turyści skuszą się na … Czytaj dalej →

„Pada w końcu. Lekko nadmiernie podsuszona, spierzchnięta, a nawet może i suchotnicza, lakoniczna i kąśliwa ostatnio, ale wciąż, bez obaw ni boja się, kulista w swej niepokorze Wiedźma Wrona Pożarta Przez Książki, wypełzła w zdecydowaną deszczowość. Oj padało równo już … Czytaj dalej →

„Nie, nie, nie… nie znaczy to, że ciągła inwigilacja, że nawet jak gacie spuszczone, klucz rzucony w morze, jak nie przystoi i nie wypada, to ona wciąż patrzy… chociaż? Po prostu jesteś sobą, a potem nie jesteś sobą, a potem … Czytaj dalej →

„Jest takie drzewo gdzieś na Wyspie. W miejscu znanym niewielu, a właściwie to nikomu prawie. Tylko Jej i Zbieraczom Pociesznych Owoców. Tym, którzy żyli tylko raz, poprzez potrzebną światu chwilę, by nie zdradzić, by nikomu nie ujawnić tajemnicy… a one? … Czytaj dalej →