Czyli poradnik, co dobrze radzi!
Cienki, niepozorny, dwóch autorów… Zwykle dobrze mi zaczyna z oczu patrzeć (nawet jak widzę „poradnik”), jak pozycję firmują nazwiskami i kobieta i mężczyzna. Wydaje mi się, że mogą wtedy spojrzeć na temat ze wszystkich stron. Tym razem tematem jest sztuka pisania. I to pisania, które ma dotrzeć do czytelnika. Czyli ogólnie mówiąc: jak pisać, by nas czytali.
Ewa Wilcz-Grzędzińska i Tomasz Wróblewski – przyznając od początku, że zawód dziennikarza trudny i właściwie na wymarciu jest – postanowili wziąć na warsztat pisanie codzienne. Owe newsy i kolumny w gazetach. Prowadzą nas od początku, od tego jak zbierać wiadomości, jak szukać tematu, konstruować hipotezy, wysnuwać tezy. Uczą jak klecić tekst, jak zacząć pisać by zaintrygować, jaką obrać osobowosć dziennikarską i jak nie wpaść w kaczkę. Opowiadają o stylu i o języku, zauważają człowieka, zarazem jako odbiorcę i temat, kultywują precyzję, dokładność. Nie zapominają o cytatach, prawach i obowiązkach, naruszeniach prywatności i wolności słowa. Nawet radzą jak się sprzedać… A wszystko wspierane jest przykładami z dnia codziennego. Tym, co możliwe, iż zauważyliście w tzw. prasie codziennej. Wskazują błędy na przykładach tekstów kultowych, autorach, o których wciąż głośno, w tytułach, które wszyscy znamy. Zarzucają nas tekstami żywymi, są elokwentni i pewni swoich danych. Specyficznie dumni, ale bez owej nutki arogancji…
Co można wyciągnąć z owego poradnika? Podstawowe wiadomości, o których zbyt często zaominamy. Na pewno jest to pozycja dla tych, którzy pragną pogoni za sensacją i pracy jako dziennikarz. Którzy nie boją się mieszania w mrowisku jadowitych robali i raczej nie mają skrupułów. Dla odważnych. Dziennikarzy, reporterów. Ale przyznam, iż owa walka o uporządkowanie w tekście – którą Autorzy aż promienieją – przyda się każdemu. Przypomnienie subtelne, że nasza osobowość powinna wpływać na tworzone „dzieła”.
Na pewno „Pisać skutecznie” to pigułka szybko działająca. Pigułka pożądnego antybiotyku, który wypleni z nas lenistwo i rozpasanie – ale też zmyje niestety ułudę, a i ukróci trochę dumę zawodową. To gadanie prosto z mostu, bez owijki. Bez mamrotania i pustych obietnic. To poradnik, który zwyczajnie radzi pracować ciężko. Tylko pomaga wszystko porozkładać w czasie i przestrzeni.
A to wiele 😉 W końcu nikt nie obiecywał, że będzie lekko, jeżeli chciał być szczery!
Mnie osobiście nie bawi wścibstwo, nie kręcą gazety i dziennikarze. Ale jednak zaproponowane przez Autorów ścieżki tworzenia są ważne w każdym pisaniu, rady dla siebie wysnuje każdy pismak. Co więcej, może i znajdzie kilka pomysłów na własne utwory? Bo jedno trzeba przyznać najgłośniej, że duet autorski jest aż wkurzająco konsekwentny i kompetentny 😉
Pingback: Wiedźmy Pożartej Przez Książki walki… | Chepcher Jones