Miesięczne archiwum: Maj 2017

„… znaczy, nie żeby ktoś się oszukiwał, że zdoła. W to serio nikt nie wierzył, że wiecie, przełamie się, nie zrejteruje w ostatnim momencie, że nie padnie gdzieś po drodze. Ale… w końcu musieli to zrozumieć, w końcu to do … Czytaj dalej →

„Były. Czekały na nią. Na dotyk, na muśnięcie, na wszelaką rozmowę, na niezrozumienie. Bo widzicie, wszyscy chcieli je zrozumieć, opisać, zindoktrynować, zmieszać z tym co wiedzieli, rozdzielić, a potem znowu wstrząsnąć i jakoś tak… a one? Nikt nie pytał czego … Czytaj dalej →

„Dziwnie gładkie. Dziwnie wyłącznie brzozowe, a na dodatek wielkie i ciemnoszare jakoś tak. I wiecie, całkiem niepodmostowe. Oj nie. Głównie przydrożne, jakby ktoś im zabrał mosty, zostawił podmokłości i zabrał wolę życia. Smutne lekko… Takie były, gdy Wiedźma Wrona Pożarta … Czytaj dalej →

„Niczym te kręgi mityczne, pojawiły się w żółtych, mocno woniejących polach, ścieżki. Wąziutkie, takie na pół stópki, ale jednak i kręte i rozdzielające się. Zarazem rozdroża o dwóch końcówkach jak i te, co miały ich trzy, ale nie więcej. Dla … Czytaj dalej →

„Niczym latający kufer, niczym dywan z najszybszymi frędzlami… latała. Naprawdę. Czterokątna, prostokątna, podłużna lekko. Przyplątała się za Wiedźmą Wroną Pożartą z podróży na północ i za nic nie chciała siedzieć cicho i spokojnie na łóżku ni na sofie. Nie chciała … Czytaj dalej →

„A zmarło się Poborcy Faktów już jakiś czas temu. Zmarło mu się spokojnie, smutnie i samotnie. Jakoś tak dziwnie niezauważenie, jakoś tak. Może to z problemów, może z samotności? Nikt nie wiedział. Jedno było pewnym, że ludzie o fakty całkiem … Czytaj dalej →

„Bo mówią, że ino miotła, czy dywan, tudzież wiecie moździerz czy odkurzacz… ale tak serio, to przecież powinno się dać na wszystkim. Myśląc tak i w pełni popierając własne zapędy eksperymentatorskie oraz wszelaką empiryczność, Wiedźma Wrona Pożarta zauroczona kuframi latającymi … Czytaj dalej →

„Nagle jej jakoś to przyszło do głowy, ni z tego, ni z owego, choć niektórzy przebąkiwali, że przecież można się było tego po niej spodziewać i nie dało się jej od tego odwieść. A próbowali. próbowali nęcić ją łóżkiem, sezamkami, … Czytaj dalej →

„Są!!! Pojawiły się!!! W morzu zawrzało i wszystkie dostępne i żywo żwawe Syrenice, wypełzły na wilgotne kamienie. Są gotowe, podniecone, kręcą się, niecierpliwią… Oczywiście założyły te kiecki najbardziej błyszczące, najbardziej wyjściowe, najbardziej zazdrość wzbudzające. Ale mimo poprawnych makijaży, mimo całych … Czytaj dalej →

„Pan Pierdolton ma na sobie lycrę. Dużo. Właściwie cały jest zapakowany w tworzywo generujące smrodliwy pot i pierun wie co jeszcze. Naprawdę, to nie do końca jakiś sekret, czy coś, niektórym wydaje się, że one zapachy i aromaty się uczłowieczają, … Czytaj dalej →