Miesięczne archiwum: Maj 2018

„Piękne, niesamowite i wszystkie złote. Nad nimi wychylona dość niebezpiecznie ponad nadbudówką portu Wiedźma Wrona Pożarta z aparatem w drżących, zmęczonych dłoniach. Nie ma już siły. A słońce wcale jej nie ułatwia sprawy. Grzeje, pali, niszczy… ostatnio tylko to robi. … Czytaj dalej →

„Właściwie to Depresja nabyła sobie Seryjnego Mordercę, którego też miał Sklepik z Niepotrzebnymi w swoim składzie. I tak, nieczęsto się to zdarzało, że coś takiego miało miejsce, znaczy wiecie, kupno/sprzedaż… ale tym razem jakoś razem sobie przypadli do gustu, więc … Czytaj dalej →

„Była nią. Krzykaczką. Jedną z największych w tym zawodzie, czy raczej powołaniu? Bo przecież to nie był tylko zawód. Było w tym coś o wiele, wiele więcej. Coś, co zadawało ci pytania gdy dorastałeś, co odpowiadało na nie, jeśli tylko … Czytaj dalej →

„Nie chciały… Wcale nie chciały brać udziału w tej czy innej, kolejnej, dziwnej, pokręconej, nie do końca zrozumiałej, sprowadzającej wielkie szaleństwo, zawsze jednak zbliżone do tej wcześniejszej… miłości. Tak w ogóle, to miały własne problemy. Wiecie, na przykład te kluczyki. … Czytaj dalej →

„Stoją, czekają, obserwują… Właściwie ma je większość miast. Wiecie, chodzi mi o te kamieniczki. Jedne już się sypiące, inne dziwnie załatane, jakby wciąż chciały pamiętać przeszłość, ale nie miały siły na wszelaką, pokruszone, pochylone, inne znowu dziarskie, odnowione, odmalowane, pełne … Czytaj dalej →

„Widzicie… Wiedźma Wrona Pożarta kochała wrony bo tak, polarne misie i niedźwiedzie w ogóle bo tak, oraz łosie, bo inaczej. Wiadomym jest, że w każdym człekopodobnym czai się coś ze zwierzęcia. W niej od zawsze siedziały wrony i misie. Ale … Czytaj dalej →

„Tu nie chodziło o to, że uznawali Wyspę za pępek świata. Ale nie oszukujmy się, w końcu nim była. I z prawej i z lewej, a już ze środka wielowiecznego w szczególności. Naprawdę była pępkiem świata, znaczy dokładnie jest. No … Czytaj dalej →

„Miele, miele i miele… Wszystko właściwie. Wiecie, te wspomnienia z nieudanych randek, podróży, wkurzających rozmów i dziwnych świąt. Miele momenty, zbyt przykre, zbyt bolesne, ale i miele słowa. Bolące, drażniące, dziwnie wlepione w czaszkę, wciąż dziwnie uciskające… miele. Zmienia stałą … Czytaj dalej →

„W dalekiej odległości, w wielkiej wysokości… czy raczej na onej wysokości i tak dalej, no wiecie, gdzieś tam, w tym miejscu, po którym człek by się nie spodziewał takich zachowań i w ogóle… istnieje basen. Bo raczej ni to staw … Czytaj dalej →

„Tak. Właściwie wiecie, to była chyba w pełni, i zasłużona bardziej niż wybitnie, wina Wiedźmy Wrony Pożartej. Jej pudełko tekturowe z kolorowymi kwiatuszkami, obiecujące romantyczną, cudowną łąkę. I wiecie, złapali się na to, na ono pragnienie z przeszłości, chętkę mieli … Czytaj dalej →