Archiwum miesiąca: maj 2020

„Właściwie, to Wiedźma Wrona Pożarta naprawdę kochała pierdoły. No serio. Wiecie, kawałek patyczka w fajnym kształcie, dziwny kamyczek, cząstka łupinki, zamorsko wędrujący kokosowy obłupek… coś w tym było, co ją przyciągało. Co ku niej śpiewało, co naprawdę ją lepiło do … Czytaj dalej →

„Miała nowy kubek. No miała. Żeby nie było, jakoś tak Chowaniec stwierdził, że czemu nie i na zapas wziął też drugi, więc tak naprawdę kubki były dwa. I to obydwa nowe. I takie same, choć nie identyczne. I na dodatek … Czytaj dalej →

„Pojawił się. Z telefonem wielkim, patykiem do niego, jakby krowę miał zaganiać czy owce w dodatku płatnym miał mieć, pierun wie… Do tego, wiecie, oni te portki mają takie teraz, jakby woda w piwnicy była u nich, czy co… no … Czytaj dalej →

„Zielona, miękka i twarda, włochata i przebiegła. Taka i inna. Inna i taka. Specjalna, swoja własna, ukryta, w rzeczywistości spraszająca wyłącznie ptaki, dzikie zwierzęta, wszelakie roślinności, kryjąca powalone drzewa, odrzucone gałęzie, liście sprzed kilku, a może i kilkunastu lat nawet, … Czytaj dalej →

„Skała. Ona. Kawałek kamienia, obłego już od wielu prac, wygładzonego, po prawej lekko obłupanego, po lewej, znaczy wiecie, jej lewej… rzezanego w kropeczki… dziwne kropeczki, wypełnone białawym nalotem, niczym skórką smoczą, nicym tatuażem, naznaczone, wyróżnione może… kto to wie? Ona … Czytaj dalej →