Pan Tealight i Świąteczne Okna…

Świąteczne Okna przygnębiały Pana Tealighta, ale zawsze 25 grudnia wychodził ze Sklepiku, by je oglądać. Wiedział, że nikt inny tego nie zrobi. No i miał dosyć piernikowych małżeństw. Od Wigilii każda para piernikowych ludzików pobierała się na kuchennej płycie, by potem, po poślubnej nocy – czyli piętnastu minutach w piekarniku – dać się pożreć gromadzie wygłodniałych Wiedźm. Tych, które nie miały uczulenia na lukier, oraz tych, które miały, aczkolwiek w duchu tradycji, bardzo chciały powiększyć sobie brodawki na nosie.

Spacer nie lubił być wykorzystywany, więc przywoływał zwykle wiatr – tym razem smutnie wzywający choć płatek śniegu – i utrudniał wycieczkę Panu Tealightowi. Ale on był silny. Wiedział, że Okna chcą być oglądane, więc pragnął wypełnić ten dobry uczynek mimo wiatru, zacinającego deszczu, drobnych grydek błota, piasku, który podrażniłby mu oczy, aczkolwiek ich nie miał… Chciał spoglądać w ich rozświetlone, wypełnione przebrzydłym, obślizgłym ciepłem, owym optymistycznym, migającym wszelkimi kolorami (w przypadku Wyspy głównie sikowo-żółtackim) szaleństwem, które powodowało u niego mdłości… na te migające światełka i cienie ludzi, którzy udawali szczęście. Na te choinki, które tak bardzo przypominały mu utraconą miłość, oraz sztuczny śnieg, który uświadamiał mu, że na pewno Królowa Śniegu, Pani Zimy, wystawiła go do wiatru. Kupiła sobie sommerhus na Wyspie, a teraz udawała, że nie istnieje… okrutna, koszmana dziwka, suka spod spierzchniętej wargi zaropiałego zombie szczeniaka!

BYŁO CHOLERNIE ZACIEPŁO!!!

Pan Tealight nie potrafił udawać.”

(„Sklepik z Niepotrzebnymi” Chepcher Jones)

PS. Recenzja: „Nevermore” i „Pałac z lusterkami”.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Bez kategorii. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz