Archiwum miesiąca: październik 2019

„Był inny, ale jednak wciąż on. Niby odbicie w lustrze, ale takim lustrze starawym, miejscami spękanym, srebrzystym, mocno może i zniekształcającym i rysy twarzy, i wiecie, te kształty wszelakie i dorzucającym kolczyki… eee? Co? Nie wierzył, ale jednak, gdy przeszedł … Czytaj dalej →

„Nie prosiła o niego. Nie wystawiała ogłoszenia, nie krzyczała, nie składała ofiary z dziewicy, naprawdę… nie chciała, nie potrzebowała, a może… tylko się jej tak zdawało? Hmmm… Czyżby zaczynała w siebie wątpić? Może i zaczynała. Ostatnio zbyt wiele światów ładowało … Czytaj dalej →

„Przybyli. Wyglądając groźnie, z wielkimi, metalowymi statkami, z dziwną światłością, burzeniem horyzontalnej czystości i minimalizmu. Z tą srebrzystością, maskowaniem, maciupkimi bojami porozrzucanymi dookoła… Z onym złudzeniem, że są tutaj, tak blisko, a przecież wcale ich tutaj nie było, byli daleko, … Czytaj dalej →

„Okay. Dobra. Rozumiała eksperymenty, ale właśnie w tę stronę? I to przez Mikołaje? Serio? Co to ma być? Nowa ofiara na Jul? No niby cztery kończyny ma, ale koślawa strasznie, zabiedzona i brzydka bardzo wybitnie. Ale miała cycki. Serio je … Czytaj dalej →

„Całkiem zapomniana, właściwie nawet i porzucona, przyczołgała się ze zdartymi kolanami, kucykami, uśmiechem lekko szczerbatym… ale wiecie, zgaszonym takim. Choć naprawdę się starała, w onej wychudzonej dziewczynce z kokardkami w kropeczki czerwone, z fartuszkiem do nich pasującym, z uszami nieprzekłutymi, … Czytaj dalej →

„Nie był traktorem, więc… go nie pokochali. Ale orał, więc go znosili. Kim był? Koniem. Koniem na rąbanej wystawie starych, śmierdzących traktorów, które postanowiły sobie poorać jeszcze raz. Udowodnić innym, że mogą. Że jeszcze wciąż coś w nich gra, że … Czytaj dalej →