Pan Tealight i Drzewo Księżniczek

„Drzewko było właściwie odpychające i niewielkie.

Niezgrabne, w formie psychicznie niepewnej jabłonki, o dziwnie poskręcanych, niemożliwych utrzymać cokolwiek poza łzą, gałązkach, pozbawionych liści. Zawsze nagie i zawsze wstydliwe, choć ustrojone wstążeczkami. Dziwnie zagubione, rzadkie, jedyne w swoim rodzaju właściwie… a jednak, przecież nie mogło istnieć tylko ono. A może jednak… Bynajmniej stało sobie z tymi kształtnymi owockami na Wyspie, tuż nad Rzeczką o Zmiennych Humorach, pochylając się ciekawsko ku Wypasowi Pegazów Zbyt Brązowych, z drugiej strony jednocząc ze Żłobem Nader Niedopieszczonych Jednorożców. Miało gruby, pozbawiony dziupli, gładki, choć silnie poznaczony pazurami pień, w którym zdawały się odbijać wszystkie przepływające myśli. Porośnięty porostami i mchem, oraz niewielkimi, błękitnymi grzybkami o nader powalających właściwościach – świetne w porannej herbatce – oraz różnokolorowymi tipsami. Tak, jeżeli chodzi o te ostatnie, jakoś nikt nie chciał się wypowiedzieć.

Sklepik z Niepotrzebnymi przyjmował zamówienia na owoce z Drzewa Księżniczek pierwszego dnia lutego… zbiory możliwe były co prawda przez cały rok, ale jednak należało trzymać fason. I nie paplać o tajemnicach na prawo lewo i dookoła ogólnie. I dorzucić zdesperowanym nabywcom odrobinę dreszczyku emocji. I kilka smoków oraz zameczek z lawą w fosie. No i wiecie, w zależności od pory zbioru, Księżniczki były specyficzne, różnorakie i możliwe dopasowania.

Wiosna na przykład oferowała naiwność i świeżość, Lato – rozpustność i barwność, Jesień słodycz dojrzałości, a Zima… cóż, zimą Księżniczki spadały najbardziej intrygujące. Specyficzne i długotrwałe, aczkolwiek najlepiej prezentowały się w klimatach o niskich temperaturach… Były też takie, zbierane w księżycowe noce, które uwielbiały piwnice i pejcze oraz te spadające z Drzewa w noce ciemne jak najgłębsze lochy, najbardziej zapuszczonych zamczysk, po których można się było spodziewać wszystkiego… na przykład Wiedźmy Wrony Pożartej?

Zwykle jednak pytanie nabywcy można było uprzedzić jednym, jakże podstawowym w swej niewinności zdaniem:

– Życzy Pan sobie bardziej rumianą, czy całkiem zieloną? Oferujemy tez zgnilki dla fetyszystow.”

(„Sklepik z Niepotrzebnymi” Chepcher Jones)


Z cyklu przeczytane: „Drużyna. Najeźdzcy” – Flanagan zdobył serca młodych czytelników przede wszystkim prostotą. Subtelnym połączeniem powieści przygodowej, z nutami historycznymi, fantastycznymi, naturalnością.

Jego bohaterowie są odważni i stawiają czoła wszelkim przeciwnościom. Prawie dorośli, wierzą, że są niezniszczalni, ale tez naznaczeni demonami przeszłości, wierzą i ufają, że przyjaciele zawsze będą obok…

„Zło budzi się wiosną” – Monsa nie lubią wszyscy. Jego sposób narracji dla wielu jest nazbyt irytujący. To, że pozwala przemawiać i zmarłym i żyjącym, nie uznaje właściwie nadrzędności głównej bohaterki, sprawia, iż jego historie przerażają. Są bardziej prawdziwe, a ból i niesprawiedliwość wprost namacalne. Zbrodnia, o której opowiada, naprawdę boli! Jest fizyczna, a nie tylko… opisowa.

Wyspa ponownie przemaka. Najgorsze, gdy sobie pomyślę jak fajnie by było, gdyby temperatura umościła się poniżej zera. Jak śnieżnie by było, intrygująco biało i zaspowo! Gwiazdkami miotało w powietrzu, a ich ostre krawędzie i spiczaste końcówki dźgały cię w twarz, albo bardziej intymne elementy garderoby urodzinowej… Zimno przenikało i na skrzydłach wiatru wciskało je, gdzie by się tylko dało. A jakby się nie dało, to przecież i tak by się udało.

Może i Wyspa zmierza ku wiośnie, ale wciąż większość jest śpiąca i taka pozostanie do drugiej połowy marca. I dobrze mi z tym! Nawet wczorajsze słońce zdało się być dość wkurzające, choć pięknie malowało Wyspę. Jak to jest, że ona potrafi być tak powalająco powalająca, nawet gdy się w ogóle nie stara?

Mistrzyni!!!

Ten wpis został opublikowany w kategorii Bez kategorii. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz